2 dönem Tanzimat edebiyatı nedir?

Tanzimat Edebiyatı, Türk edebiyatının Batılılaşma sürecindeki önemli bir dönüm noktasıdır. 1860'tan 1896'ya kadar süren bu dönem, kendi içinde iki farklı evreye ayrılır: 1. Dönem Tanzimat Edebiyatı (1860-1876) ve 2. Dönem Tanzimat Edebiyatı (1876-1896). Peki, 2. Dönem Tanzimat Edebiyatı'nı 1. dönemden ayıran temel özellikler nelerdir ve bu dönemde neler yaşanmıştır? 2. Dönem Tanzimat Edebiyatı, siyasi baskıların arttığı bir ortamda şekillenmiştir. 1. Dönem sanatçılarının aksine, bu dönem yazarları daha karamsar ve içe dönük bir tavır sergilerler. Abdülhamit'in baskıcı yönetimi, sanatçıları toplumsal sorunlara doğrudan değinmekten alıkoymuş; bu nedenle bireysel temalar, aşk, ölüm, melankoli gibi konular ön plana çıkmıştır. Sanat "sanat için" anlayışı benimsenmiş, dilin sadeleştirilmesi düşüncesi geri plana atılmıştır. Bu dönemde roman ve tiyatro türleri gelişmeye devam etse de, şiirin önemi artmıştır. Recaizade Mahmut Ekrem, Abdülhak Hamit Tarhan, Muallim Naci gibi isimler bu dönemin önde gelen temsilcileridir. Özellikle Abdülhak Hamit Tarhan'ın metafizik arayışları ve duygusal yoğunluğu, dönemin şiirine damgasını vurmuştur. 2. Dönem Tanzimat Edebiyatı, siyasi atmosferin etkisiyle 1. döneme göre daha farklı bir yöne evrilmiş, bireysel duyguların ve estetik kaygıların ön planda olduğu bir edebiyat anlayışını temsil etmiştir. 2. Dönem Tanzimat Edebiyatı, baskıcı siyasi ortamın edebiyat üzerindeki etkisini net bir şekilde gösteren, karamsarlığın ve bireyselliğin ön plana çıktığı önemli bir evredir. Her ne kadar toplumsal sorunlara doğrudan değinilemese de, bu dönem sanatçıları edebi yetenekleriyle sonraki kuşaklara ilham kaynağı olmuşlardır.